13 oktober 1974. Eerst de bus naar Vilvoorde, dan een eindeloze tramrit tot Place Saint Denis. Het is dan nog echt herfst en verdomd koud in die dunne legervestjes, maar je onderscheiden van het klootjesvolk vereist nu eenmaal bovennatuurlijke inspanningen.
Uren later staan R, D en ik, midden de bunker van Vorst, in bête bewondering voor een dwarsfluitend, bebaard rattenzwijn in flamingo-stand, geruggesteund door een zooitje ongeregeld waarvan vooral de dolle bassist - in zebrapak, eengeworden met zijn dito gestreepte bas - in het oog springt. Versterkers staan op 11. Ontelbare spots in duizend kleuren weerkaatsen op het beton. Zoeklichten tasten de zaal af. Het rattenzwijn tolt als een waanzinnige derwish, zwaaiend met zijn dwarsfluit. De zebra martelt zijn snaren. Rookmachines spreiden een deken van onaardse mist over het podium. De hele trukkendoos moet eraan en cliché stapelt zich op cliché. Maar ons lopen de rillingen langs de rug, we hebben het tegelijkertijd immens warm en onze hersens maken deciliters endorfine aan. Dit is grandioos, het beste concert ooit (tot aan het volgende alleszins), die mannen zijn schitterend, de wereld is schitterend, wij zijn schitterend !
Dat was wat - op de datum na, die moest ik wel even opzoeken - binnen een nanoseconde door mijn hoofd raasde toen ik eergisteren, 32 jaar later, in de bibliotheek aan het Brusselse Muntplein, "Jethro Tull's the very best" zag liggen. Ik graaide het cd'tje mee.
Thuis leg ik het schijfje in de speler en druk op start. VERSCHRIKKELIJK, niet om aan te horen ! 'Locomotive breath', ons lijflied ten tijde van de legendarische muilpartijen in de al even legendarische 'Blue Moon', blijft nog net overeind, maar alle overige songs klinken zo vervelend banaal en pijnlijk gedateerd ... . Niks endorfine ! Nostalgie is niet meer wat het geweest is.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment