HIER, HEEL BINNENKORT, OPNIEUW KLETSPRAAT EN GEZEVER !

Blauw is troef !

Zowat dagelijks maak ik met Loes (hond, niet madam) een ommetje langs de velden tussen Zaventem en Nossegem. Vanavond waanden wij ons er ter hoogte van Zeven Tommen weeral op de Brusselse ring. Binnen een tijdsbestek van 20 minuten kruisten ons zomaar even 23 (DRIEËNTWINTIG !) auto’s, waaronder zelfs een tientonner van koerier- en transportbedrijf TNT. “Doorgang verboden, uitgezonderd voetgangers, fietsers, bromfietsers en landbouwvoertuigen” ? “Fuck it ! Zegt de GPS niet dat dit de korste weg is ?”

Ik word daar behoorlijk kregelig van , om niet te zeggen vrééééselijk lastig : Als ik ons Loes maar even durf bevrijden van haar leiband en haar wat laat dollen met de konijnen, dan komt er binnen de minuut gegarandeerd een politiecombi opdagen met daarin twee stoere dienders die mij het volledige reglement van de GAS (Gemeentelijke Administratieve Sancties) opblaffen. Als het langs het Noskoemboske echter wemelt van de rallypiloten in spé, dan zitten ze op het commissariaat te kleurenwiezen.

Of gewoon luiheid ?

Je vraagt je af waarom hier al een hele tijd niets nieuws meer te lezen stond ?
Hieronder een mogelijke verklaring :


Van gedachte veranderen
03/10/2007 11:00
De hersenen laten toe dat hun drager op het allerlaatste ogenblik een handeling onderbreekt.
U kent ongetwijfeld dat gevoel. U bent bezig iets te doen, dikwijls tegen beter weten in, en een stemmetje in uw hoofd zegt: 'Doe het niet.' Nog net dat trapje extra op de ladder kruipen om bij die ene verschoven dakpan te kunnen, terwijl u weet dat de ladder niet helemaal stabiel staat. Of toegeven aan de verleidelijke blikken van de sexy dame aan de bar, hoewel je leven al één grote puinhoop is.
Hoe dikwijls hebt u al niet een boze e-mail geschreven, maar is er iets dat u er op de valreep van weerhoudt de verzendknop in te drukken, omdat u weet dat er gedoe van zal komen?
Bij de ene mens is de rem in zijn hoofd al beter ontwikkeld dan bij de andere. Het zijn vaak dezelfden die zich een hoop gezeik op de hals halen.
Experimenteel psycholoog Marcel Brass van de Universiteit Gent beschrijft met een Britse collega in de Journal of Neuroscience wat er in onze hersenen gebeurt als we op het laatste ogenblik beslissen een actie te onderbreken. Een reeks proefpersonen werd aan hersenscans onderworpen terwijl ze al dan niet de beslissing namen om een knop in te drukken. De scans toonden aan dat de voorste frontomediale cortex van de hersenen alleen actief was wanneer de proefpersonen een actie die ze begonnen waren, onderbraken. Wanneer ze gewoon doorzetten, was er weinig of geen activiteit in deze zone.
Op den duur konden de psychologen zelfs min of meer voorspellen of vrijwilligers al dan niet een actie gingen onderbreken, in functie van de activiteit van de betrokken hersenzone. Die zou dus mee verantwoordelijk zijn voor het feit dat sommige mensen vrij impulsief blijven reageren (en dus soms tegen beter weten in doorgaan met een actie), terwijl anderen gemakkelijker het gezond verstand laten zegevieren en zichzelf tegenhouden.
De zone in kwestie wordt nu beschouwd als cruciaal in het onderhouden van normale sociale relaties. Als mensen zich nooit geremd zouden voelen in hun interacties met anderen, zou de wereld er een stuk vijandiger uitzien. Twee keer nadenken voor u iets onderneemt, kan u - en anderen - veel miserie besparen.
Onze hersenen zijn soms slimmer dan wijzelf.

Dirk Draulans (in "Knack")

(Dank aan J-P M voor de foto)

Dagmerrie

Heb mij overslapen vanmorgen …lichaam noch geest hadden goesting om te ontwaken in een donker, muf, kneuterig, saai, eng, koud, benauwd, humorloos, laf, behoudsgezind, zelfvoldaan, inhalig, vals, eigenzinnig, bedrieglijk, achterbaks, bang, onverdraagzaam, dom, nijdig, pretentieus, vermaledijd, jaloers, hysterisch, debiel, chauvinistisch, racistisch, demagogisch, corrupt, vijandig en reactionair land.

Kiesprofiel II

En volgens de Knack-kieswijzer ben ik een groentje. Afin, 't kon nog veel erger ...

Nog iemand een profiel ?

Groen!
19%
Spirit
17%
SP Anders
16%
Open VLD
11%
CD&V
11%
NVA
9%
Vlaams Belang
9%
Lijst De Decker
8%

Trouwens, waarom is CAP in geen enkele kieswijzer opgenomen ?

Toots is cool

Een tip van Carl : Nick Cave & The Jazz Seeds.
Hier klikken.

The name is Al, Al "Che" 16

Heb mij laten verleiden door "DoeDeStemTest" van de VRT.

Ik gooi even mijn privacy aan diggelen en de resultaten te grabbel :

PVDA : 74,9

SP.A : 69,2

Groen! : 61,2

CD&V : 57,9

Open VLD : 46,8

Spirit :43,7

N.VA : 43,6

Vlaams Belang : 39,0

Lijst Dedecker : 19,8

Ik wist niet dat er nog een commie in mij school.

Exclusieve nieuwsflash !

Iedereen kent ongetwijfeld Bo Diddley, is het niet om het magistrale “Who Do You Love ?” dan wel om zijn tot unieke gitaar omgebouwde sigarenkist.
Bo was onlangs in ons land, niet om te concerteren, maar omwille van die onbetaalbare “sigarenkist”. Tot zijn immens verdriet was hij dat wonderding namelijk in mysterieuze omstandigheden kwijtgeraakt. Hij had alle hoop om zijn broodwinning ooit nog in zijn armen te kunnen sluiten al opgegeven, tot hij begin vorige maand op Foxnews archiefbeelden te zien kreeg van het 0110-concert in Brussel. De arme man kreeg bijna een beroerte toen een gebrilde bleekscheet in beeld kwam die daar tussen een hoop ander onnozel volk wat stond te gesten en faken met …gdvrdmm … zijn gitaar !
Mijnheer Bo mag dan al wel een gezegende leeftijd hebben bereikt, met zijn voeten (en gitaar) speelt men niet ongestraft. Onmiddellijk schakelde hij de FBI, de CIA, Kojak, Mannix, de DEA en Pinkerton in om zijn troetelkind uit de klauwen van die bleekscheet te bevrijden.
Tien dagen geleden kwamen agenten van Pinkerton de snoodaard uiteindelijk op het spoor in het Zaventemse en afgelopen weekend kon Bo himself in Borgerhout met dat strekenmanneke afrekenen. Dank zij onze connecties bij de Federale Politie kon “Bloody Blogging Noskoem” de hand leggen op bovenstaand exclusief fotomateriaal. Links ziet u Mister Bo Diddley, in het midden een agente van Pinkerton en rechts de “bleekscheet” (bekomend van de oplawaai die mijnheer Bo hem even daarvoor verkocht). Op de voorgrond tenslotte bemerkt u het ... euh ...corpus delicti.

Mytische concerten

Nederland 3 zond afgelopen weekend de Nacht van de popmuziek uit, een bloemlezing van legendarische concerten die mythische proporties hebben aangenomen. Naar aanleiding daarvan publiceerden 5 muziekjournalisten van De Morgen een top vijf van hun favoriete (mytische) concerten.

Echt rommel zat er niet tussen hun keuze, maar het is duidelijk dat die jonkies nog niet bijzonder veel beleefd hebben. Hun lijstjes staan nergens op het web (en ik heb absoluut geen zin om ze hier over te typen) maar geloof mij, indien je Kraftwerk, Elbow of The Waterboys op 1 zet en je lijstje van 5 verder stoffeert met namen als Stefan Eicher, Trowing Muses, Placebo, Tool of tutti quanti, dan kan je moeilijk spreken van buitengewone fabuleuze rockervaringen. Raar ook dat zij geen enkel concert van voor 1981 citeren. Mochten waarschijnlijk niet eerder de deur uit van hun papa.

Ik heb, voor de fun, zelf ook eens de oefening gemaakt.
Na diep graven in wat er nog rest van mijn geheugen en consultatie van mijn oude plakboeken, kwam ik aan volgende 10 concerten (ik kreeg het echt niet over mijn hart om te schrappen tot 5) :

1. Neil Young & Crazy Horse : VN, Vorst – 25.03.1976
Eerste doortocht in ons land van mijn jeugdidool, achteraf nog 4 of 5 keer gezien, maar nooit meer met dezelfde intensiteit beleeft.

2. Tom Waits : Beursschouwburg, Brussel – 31.05.1976
Onvergetelijk concert in een prachtige setting en nergens politici of BV’s te bespeuren. Dat was meer dan een kwarteeuw later in de Antwerpse Bourla wel even anders …

3. The Clash : AB, Brussel – 22.10.1978
De soundtrack bij mijn apenjaren. Een jaar later speelden ze in een uitverkocht Vorst Nationaal en het trok op niets meer … .

4. Elvis Costello : Altijd en overal.
Heb Costello een 10-tal keer mogen meemaken en telkens waren het gedenkwaardige concerten, maar het op rellen eindigend optreden van 16 juni 1978 in de AB zal mij eeuwig bijblijven, al was het maar omdat ik die nacht , bij wijze van after-party, enkele uurtjes te gast was op het Hoofdstedelijk politiecommissariaat.

5. Captain Beefheart & His Magic Band : VUB, Brussel – 5.11.1980
Gloeiend heet optreden van een legende !

6. Morrissey : Brielpoort, Deinze – 30.04.1991
Heb helaas nooit The Smiths mogen aanschouwen.

7. Eels : Altijd en overal
Elk concert weet Mister E zich opnieuw uit te vinden (Meest gedenkwaardig :Vooruit, Gent – 28.4.1997 en AB, Brussel – 23.06.2003)

8. Lou Reed : AB, Brussel – 22.05.1974
Met zijn beste band ooit, gitaarbeulen Dick Wagner en Steve Hunter voorop.

9. Rod Stewart & The Faces : Jazz Bilzen – augustus 1974
Toen onze Rod nog rocker was en Ronnie Wood nog niet overgelopen naar de Stones.

10. Split Enz : Nashville Room, London – 6.07.1977
De broers Finn, pre-Crowded House.

Daar net onder bengelend en met pijn in het hart moeten schrappen : The Ramones (12.2.80), Nils Lofgren (30.05.77), The Kinks (o.a. 1977), Graham Parker (o.a. 12.77), Herman Brood & Nina Hagen (Eindhoven 6/79), Talking Heads (Torhout ’78), XTC (12/79), Wilco Johnson’s Solid Senders (8/78), Lambchop (2006), Gotan project (2006), Kevin Ayers (met Andy Summers)(13.8.1976), John Cale (met Chris Spedding) (Aud. Janson, Brussel – 28.10.75), enz. …

Eat your hearts out Alex Vanhee, Bart Steenhout, Koen De Meester Gunther Van Assche en Kurt Blondeel !

Tijdverdrijf

10u00 : 3 duiven, geen flauw idee van het merk. Eentje schijt op het dak van het nieuw tuinhuis.

10u07 : Niks …

10u11 : Opnieuw 2 duiven, waarschijnlijk zelfde merk, andere exemplaren. Houden die vliegende ratten de andere soorten weg misschien ?

10u19 : Ha, een ekster ! En dat daar zijn waarschijnlijk … euh … (verdomme, ik moet dringend zo’n veldgidsje aanschaffen) ... heggenmussen ! Die hebben ’t schijnt nogal een driftig sexleven, kunnen we nog iets van leren …

10u23 : Amai den ouwe van Driesplein nr. x heeft duur spul om zijn pols zitten, lijkt wel een Breitlinger. “Dag mijnheer, … neen ik beloer u niet, ik kijk naar de vogeltjes”. … “Ja, klopt, ha, ha !” (moei je met je eigen zaken, rijke stinkerd)

10u25 : Op de muur van de pastorijtuin een kraai, op de voederplank van E zit een merel, onder onze toverhazelaar scharrelt één van die vliegende ratten van daarstraks (een houtduif, denk ik) en bij ’t tuinhuis dartelen kool- of pimpelmezen, 3 …, 5 stuks. Ik begin het te leren.

10u29 : Moest ik nu ergens op de Hebriden uit het raam zitten staren was ik waarschijnlijk al aan mijn 3de Haliaeetus albicilla toe.

10u30 : Een spreeuw nabij het terras. Geslacht ? (Wijfjes zeker, zie nergens een piemel …)

10u37 : Een roodborstje ? Even wachten tot het tegen het raam tikt.







Hij ijlt, zijn verkoudheid is omgeslagen in iets hééél ernstigs !!? Neen, hij kreeg van J een verrekijker voor zijn xste verjaardag.

O.L.H. Maleizenvaart

Wellicht ligt er geen hond van wakker, maar de Jee-Cee op het Driesplein in Nossegem moet uiteindelijk wel degelijk plaats maken voor een parochiezaaltje met een appartement er bovenop. Verac rules !

E. H. Herroelen zal zijn pronkstuk persoonlijk van de schroothoop komen redden (naar alle waarschijnlijkheid zo rond 17 mei, enige symbolische geladenheid is altijd mooi meegenomen) en het op zijn rug helemaal naar Maleizen dragen. Dat feit wordt dan binnen een jaar of vijftig de eerste aanzet tot zijn zaligverklaring.

Het doet niet ter zake, maar het schiet mij plots te binnen dat onze zwartrok van de Noskoemenaars ooit de bijnaam “Zwierbol” kreeg toegedicht. Ik wil liever niet weten waarom, maar mij zal je, in verband met hem, die troetelnaam nooit horen gebruiken. Dat doet immers veel te veel onrecht aan de enige echte “Zwierbol”, de heel wat sympathiekere Zaventemse snor van de eeuw : Y D.

All quiet on the right front

Wat had ik de fanclub graag verblijd met enkele sappige verhaaltjes en roddels uit de gemeentepolitiek. Helaas, het is oorverdovend stil op het Zaventemse front.
Nochtans sprong ik na de verkiezingen een gat in de ozonlaag toen Grote Smurf besloot om een meerderheid te vormen met zijn aartsvijand Gargamel. Dat zou pas uitbundig vuurwerk en massa’s kopij opleveren !
Het lijkt er echter op dat beide snoodaards mekaar hebben gevonden en hun respectievelijke troepen voorlopig makkelijk in het gareel weten te houden.
Met een tikkeltje geluk komt daar wel verandering in na de Federale verkiezingen. De kans is immers niet onbestaande dat, in ruil voor het Premierschap, de tjeven dan de bende van De Wever dumpen. We zullen dan wel snel weten of het zwart-geel katertje Azrael, al dan niet zonder handschoenen aan te pakken is. Nu hij zich Interza door de neus geboord zag kan hij alvast zachtjes beginnen sudderen.

Firenze zien ...en je hart opvreten

De Franse schrijver Stendhal was danig van zijn melk toen hij in 1817 Firenze bezocht : " Ik raakte in extase door het idee dat ik in Florence was ... Verzonken in de overpeinzing van sublieme schoonheid, bereikte ik het emotionele punt waarop men hemelse gewaarwordingen ervaart. Ik kreeg hartkloppingen, het leven vloeide uit me weg. Ik liep, maar was bang dat ik zou vallen.” De arme man was zo emotioneel aangegrepen door het overweldigend kunstpatrimonium van Firenze dat hij er een psychische aandoening van opliep.

Het Stendhalsyndroom was meteen een feit en sindsdien wordt zowat maandelijks een toerist met een overdosis “schone kunsten” binnengedragen op de psychiatrische afdeling van het Santa Maria Nuova-ziekenhuis. De symptomen variëren van versnelde hartslag, duizeligheid, flauwvallen, ademnood en kortdurende paniekaanvallen tot geheugenverlies, hallucinaties of andere psychotische verschijningen, schizofrenie, doodsangst en dagenlang aanhoudende krankzinnigheid. Graziella Magherini, psychiater en naamgever van de aandoening, bestudeerde en beschreef tussen 1969 en 1979 ruim 100 gevallen.


Twee jaar terug maakten we een korte rondreis in Toscane en Umbrië. Een héél korte trip, ik werd strontziek (de darmen, het gebruik van het woord str…is dus niet echt misplaats) en na 5 dagen stonden we al terug thuis.
We waren wel even langs geweest in Firenze maar een apocalytisch onweer maakte dat we nauwelijks wat van de stad en haar artistiek karakter hadden aanschouwd.

Ik wou echter wel ooit terug naar de kunsthoofdstad van de wereld, dat was ik absoluut verschuldigd aan de intellectuele kunstsnob (sic) in mij. Rustig musea, kerken, kathedralen en pallazo’s afwisselen met luie terrasjes in de zon, lang voor horden zomertoeristen de stad kwamen overspoelen, leek trouwens geen onprettig vooruitzicht. En dat Stendhalsyndroom schrikte mij totaal niet af, een vijs meer of minder … .

Zodoende stapten we vorige week maandag op Amerigo Vespuci van het vliegtuig. Pech, de geroemde blauwe Toscaanse hemel zat achter een dik wolkenpak en het was verdomd koud. Shit, geen terrasjes ! Afin, al de kunstschatten van de renaissance wachtten op ons en cappuccino, caffè corretto, chianti gallo nero of brunello laten zich ook binnen savoureren.

Twintig minuten later stonden we hartje Firenze op de Piazza del Duomo.
Ogenblikkelijk kreeg ik het te pakken : polsslag de hoogte in, versnelde ademhaling, hevig transpireren … . Il sindrome di Stendhal ? Niks van, véél erger ! Wij die er rotsvast van overtuigd waren dat we enkele dagen gingen ronddwalen in een toeristenvrije schatkamer werden meteen overrompeld door massa’s scholieren. Uit alle richtingen kwamen ze toegestroomd, vanuit de Via Cafour, de Via Roma,de Via Martelli, de Via de’ Calzaiuoli … met honderden, als reusachtige kolonies tropenmieren op oorlogspad.
Alsof de duivel ermee gemoeid was hadden zowat alle Italiaanse schoolhoofden uitgerekend de laatste week van maart aangegrepen om hun volledig klassenbestand naar deze stad te slepen in de hoop hen wat vaderlandse geschiedenis en een kruimel artistiek bewustzijn bij te brengen.
Waar we ons vier godgeklaagde dagen lang ook maar vertoonden, aan de ontbijttafel in het hotel, in café en trattoria, nabij kathedraal, pallazo, museum of eender andere bezienwaardigheid, steeds werden we opgewacht door immense drommen snaterende “ragazze e ragazzi”.
Wanhopig heb ik mij tot het katholicisme bekeerd, in de Santa Maria del Fiore een kaars gebrand en een schietgebed gepreveld : “Lieve Heer, laat desnoods il sindrome bezit van mij nemen, maar doe die hooligans verdwijnen”.
Geen helpen aan, voor de Uffizi mochten we dank zij onze jonge vrienden 4 uur aanschuiven, om een glimp van Botticelli’s sublieme “Primavera” te kunnen opvangen moest ik haast een bloedbad aanrichten onder een klas laatstejaars en de samenscholing op de Ponte Vecchio raakten we pas door met behulp van enkele smerige rugbytrucs. De Galleria dell’Accademia met Michelangelo’s “David” die konden we op de buik schrijven. “3 dagen volgeboekt mijnheer, schoolreizen weet u …”. Neen, dat wist ik nu nog niet … !!
De vierde en laatste dag van ons verblijf vonden we eindelijk toch wat rust, in de Boboli-tuinen, uitgerekend de enige plek die we enkele jaren voordien al grondig hadden verkend.

Ik heb mij suf gezocht naar de exacte data van Stendhals bezoek aan Firenze maar vond niets buiten het jaartal. Van één ding ben ik echter rotsvast overtuigd, het was vast niet gedurende de maand maart, want dan had hij nooit het scolari-syndroom overleefd.

Nog een mirakel ?

Sinds een week of twee staan de agenda’s van de gemeenteraadszittingen op de site van Zaventem. Net nu ik, na 3 maanden heen en weer mailen, de agenda voor de vergadering van 5 maart kreeg toegestuurd. Het lijkt wel of ze het erom doen.

Afin, nu ook nog de notulen publiceren en mij hoor je niet meer zagen over die vermaledijde website.

Mirakel ?

Op de hoek van de Pastoor Dupontstraat met het Driesplein bevindt zich een grasperk dat opgefleurd wordt, nou ja, door een kitscherig gietijzeren (of bronzen ?) Christusbeeld.
De legende gaat dat E. H. Herroelen, gewezen (God zij geprezen) pastoor van Nossegem en notoir secteleider, het beeld ooit aantrof in Parijs, er terstond verliefd op werd (zo gaat dat soms met priesters) en het onding absoluut in zijn achtertuin wou. Voor een goed begrip : de schobbejak beschouwde zowat heel Nossegem als zijn achtertuin.
Dus troggelde de eerwaarde de nodige fondsen af van zijn meest seniele bejaarde parochianen (kwatongen beweren dat hij daar bijzonder bekwaam in was, hij zou zich met gelijkaardige praktijken zijn eigen klooster bij mekaar hebben gespaard) en verhuisde die schroothoop naar Nossegem.

Grasperk en bijhorende Jesus zijn nu het eigendom van de parochie (Kerkfabriek). Tenzij die J.C nog altijd tot het persoonlijk bezit van Herroelen hoort ? Afin, dat laatste doet er niet echt toe.

Ook hoeve Nothengem behoort tot het patrimonium van de parochie, het gebouw doet tot de dag van vandaag trouwens dienst als parochiecentrum. En als melkkoe van de Kerkfabriek, want de zaalverhuur voor feestjes allerhande levert een aardige stuiver op.

Nu zou de gemeente hoeve Nothengem overkopen. Misschien is dat inmiddels zelfs al gebeurd, Zaventem is niet bepaald compatibel met begrippen als “transparantie” en “communicatie”. Ter compensatie bouwt VERAC op het fameuze grasperk een appartementsgebouw waarvan de benedenverdieping dienst zal doen als parochiezaal.
D’er hoeft geen tekeningetje bij veronderstel ik ?

Begin deze week was het zover, Jesus Christus zou tegen de vlakte gaan … . Dacht ik tenminste. In het weekend waren mij immers de verkeersborden opgevallen die meldden dat er aan de hoek Dupontstraat - Driesplein niet geparkeerd mocht worden van maandag 12 tot en met woensdag 14 maart 2007.

Ik maandagavond natuurlijk een ommetje gemaakt langs het Driesplein. Om de gevallen Christus te aanschouwen, of wat er eventueel nog van restte.
Mirakel, hij stond er verdorie nog in al zijn glorie !
Op het grasveld waren duidelijk afdrukken van rupsbanden zichtbaar maar voor het overige was alles onaangetast. Zou Herroelen met duivelsbezweringen en hectoliters wijwater de grondwerkers en hun machines verjaagd hebben ? Of is J. C. himself zijn sokkel afgekropen om die “koopmannen” van zijn heiligdom te verdrijven ?


Nog miraculeuzer : Het oorspronkelijke aanplakbiljet “Bekendmaking aanvraag tot stedebouwkundige vergunning”, vermeldend “...de bouw van een appartementsgebouw bestaande uit 2 appartementen en een parochiecentrum op de benedenverdieping ...”, is plots vervangen door een exemplaar waarop enkel nog melding wordt gemaakt van een hoekgebouw zonder meer.

Kan de parochie fluiten naar haar zaaltje of komt er een parochiecentrum maar geen appartementen ? Of blijft Jesus staan en krijgt hij een dak boven zijn hoofd ?
Ik zal hem vanavond eens opzoeken, misschien weet hij meer te vertellen.