De hypochonder in mij werd gisteren opgeschrikt door een passage uit een boekbespreking in De Morgen (
De veilingmeester van Walter van den Broeck).
De recensent had het over
bibliomanie en
péladanomanie. Ik ben onmiddellijk mijn ongelezen boeken beginnen tellen ! Resultaat : 53 stuks, de meeste aangeschaft in de loop van de laatste 10 tot 12 maanden.
Waren dat allemaal ziekelijke aankopen ? Gekocht uit bezitsdrang, niet om ze te lezen ?
37 stuks zijn fiction (7 “literaire” romans, 21 dichtbundels en 9 thrillers). De overige 16 zijn non-fiction.
Gedichten lees ik enkel bij groot verdriet of slapeloosheid, al die poëzie zal dus hopelijk nog een tijdje onaangeroerd blijven. Maar de aankoop van de poëziereeks van De Morgen, aan € 4,95 per boek, was nu eenmaal een buitenkansje, of niet soms ? Meer, het is een hoogst voordelige verzekeringspolis tegen zielenpijn en insomnie.
Bon, 53 min 21, dan resten er nog 32.
Die 32, zijn dat dan de ultieme bewijsstukken van mijn verderfelijke bibliomanische impulsen ? Oké, 3 zijn werkelijk miskopen van bij de Slegte, maar dat is amper 6 percent.
De thrillers kregen stuk voor stuk 4 of 5 sterren in de gezaghebbende crime-gids van Vrij Nederland. Daaruit kunnen we met een aan de zekerheid grenzende waarschijnlijkheid concluderen dat ze alle 9 een uiterst vernuftig en intelligent plot hebben en bijgevolg garant staan voor een behoorlijk aantal uurtjes topspanning/ontspanning. We praten hier, voor alle duidelijkheid, dus niet over Pieter ‘geeuw’ Aspe, Baantjer of andere Deflo’s.
De romans heb ik niet uit bestsellerlijsten geplukt, maar aangeschaft op aangeven van heel betrouwbare en extra nieuwsgierig makende tips of recensies. Meestal gaat het trouwens om auteurs waarvan ik het vorig werk zeer mocht smaken.
Het stapeltje non-fiction tenslotte is het resultaat van mijn niet aflatende honger naar inzicht in de schoonheid (van muziek, beeldende kunsten en het menselijk denken).
Ik wil die boeken allemaal absoluut lezen, liefst zo snel mogelijk ! Helaas is naast de lectuur nog een leven te leven.
Uiteraard had ik, lang al, mijn verderfelijk consumptiepatroon moeten laten en dienden alle boeken één na één ontleend uit de bibliotheek. De POB Zaventem is trouwens één van de schaarse gemeentelijke instellingen waarover je mij geen morzel kritiek zult horen spuien. Je vindt er zowat alles en de rest kan je eenvoudigweg bestellen. Je krijgt zelfs een seintje als het gewenste boek beschikbaar is. Ik vermoed ook dat, indien je heel diep in de ogen van de bibliothecaresse zou kijken, ze je het bestelde of gereserveerde boek aan bed komt voorlezen.
Maar dan miste ik achteraf het urenlang in verwondering staren naar die gevulde boekenkast als naar een tropisch aquarium, het strelen van de ruggen, het teruggrijpen naar een boek en het nogmaals doornemen van een citaat of hoofdstuk … . Of het argeloos laten ontdekken van mijn verzameling door een toevallige bezoeker en het ongegeneerd blootgeven daardoor van mijn passies en van mezelf (“toon mij je boekenkast en ik zeg je wie je bent”) … .
Allé vooruit, misschien heb ik een héél klein petieterig tikkeltje iets van een bibliomaan, maar alles blijft volkomen onschuldig. Gevaarlijke symptomen als diefstal, bibliophagie, moordzuchtigheid of seksuele handelingen met boeken, zoals beschreven in “
Over de liefhebberij van boeken” (Sythoff, 1896) uiten zich voorlopig nog niet.
PS : Ik heb ook nog 7 onaangeroerde (pracht)strips liggen en een verlanglijstje met een 40-tal titels.
