Beste Rudy, Dolf, Mugge,
Momenten als deze worden vaak aangegrepen om grote woorden en stapels clichés boven te halen. Clichés, hoe gemeend ook, zouden je onrecht aandoen en van grote woorden, dat weten we, houd je niet echt. Woorden kunnen trouwens nauwelijks vatten wat wij, je vrienden, je nu zouden willen zeggen.
Enige maanden terug, toen je plots ernstig ziek werd en sommigen van ons jou kwamen opzoeken met de bedoeling je wat op te beuren, was dat eerlijk gezegd met knikkende kniëen en ook toen met een gemis aan gepaste woorden. Gelukkig heb jij altijd al de gave gehad om in eerder gênante situaties onmiddellijk het ijs te breken. Die vertrouwde schalkse blik van achter je brillenglazen, dat ondeugend, wat vriendelijk spottend lachje van jou … en hoe je open maar vastberaden sprak over je ziekte als een kwaaie, pijnlijke, maar niet onoverwinnelijke spelbreker, waar je wel komaf mee zou maken. De plannen die je al koesterde voor daarna … .
Het was jij die ons een hart onder de riem stak, niet omgekeerd ! Bedankt daarvoor, het deed deugd. Meer, het was een bijzondere levensles voor ons en een getuigenis van ontzaglijke en bewonderenswaardige moed.
De honderd kilometer van Bornem was echter een makkie vergeleken bij de onrechtvaardige “Long and winding road” die je sinds de nazomer kreeg af te leggen, een weg die zelfs voor jou te veel bochten en obstakels telde … . Niemand kan blijven water naar de zee dragen, je was zo enorm moe, snakkend naar rust ... . Eensklaps heb je die rust dan gevonden, het weze je gegund.
Ons valt het, net als je familie, wel ontzettend zwaar om je los te laten, maar we nemen er vrede mee en we balsemen ons verdriet, de leegte en de hulpeloosheid met de beelden en flarden anekdotes die de laatste dagen en nachten door onze hoofden flitsen.
Het jongetje van 5 dat, putje zomer, gehuld in een veel te grote, dikke wollen trui, dito wintermuts en handschoenen, steeds weer een bal tegen het verandamuurtje trapt om die terugkaatsende bal dan telkens opnieuw tegemoet te duiken. “Keeper-training”, zei je tegen het verbouwereerde nieuwe buurmeisje.
De tengere olijke tiener met zijn onafscheidelijke hippiejas, je “suskewiet”, … te koud in de winter, te warm in de zomer, maar geen haar op je hoofd dat er aan dacht om dat ding voor een degelijke jas in te ruilen … .
De tinteling in je ogen telkens je in geuren en kleuren verhaalde over de “Journey”, de reis dwars door Europa, die je als 16jarige ondernam met de Lukke (je, aanhalingstekens, oudere broer mogen we wel zeggen) en de Gory (je eerste schoolvriend) … . Die reis, die kreeg met de jaren mythischer proporties … .
Hoe we samen, tot tranen bewogen, hartstochtelijk genoten van dat allereerste Belgische Neil Young-concert ... . Ons gezamenlijk idool, onze held …
De drummer van de S&B-band, Charly Watts-gewijs bezadigd achter je drumkit, of op donderdagnacht bij “den Danny” wild de Witte Cité wakker trommelend.
De film- en spelletjesfanaat die wel 10 keer na mekaar “The Longest Day” uitzat, enkel omdat daar op een kwis enkele vragen over zouden gesteld worden.
Weet je nog : “Jean a des longues moustaches”.
De Mugge, van “de mannen van de gemeente”, dagelijks de eenden van de parkvijvers voederend …of bomen en struiken snoeiend langs de straatkant, voor elke voorbijganger een knipoog, een praatje of een grap …
De vader en echtgenoot : een jongen tussen je jongens ..., een boomhut bouwend, met die twee rakkers naar Werchter en Pukkelpop, met de jongste mee naar de muziekacademie, achteraf thuis samen oefenen, jaarlijks met zijn vieren present op de Gordel. De verbouwingen aan jullie huis, waarbij je persé alles zelf wou doen, tergend traag vond Marleen, maar puur vakmanschap.
Ach Rudy, doordat je ons zo dikwijls wist te verrassen, deed lachen of versteld staan, deed nadenken en relativeren, kunnen we nog een immense goudader herinneringen aanboren, warme herinneringen die maken dat jij altijd temidden van ons blijft.
Dus rust maar, maak je geen zorgen, wij houden wel een oogje op Marleen, Sam, Mick en Marceline, dat beloven we je.
Tot ziens,
Je vrienden
Momenten als deze worden vaak aangegrepen om grote woorden en stapels clichés boven te halen. Clichés, hoe gemeend ook, zouden je onrecht aandoen en van grote woorden, dat weten we, houd je niet echt. Woorden kunnen trouwens nauwelijks vatten wat wij, je vrienden, je nu zouden willen zeggen.
Enige maanden terug, toen je plots ernstig ziek werd en sommigen van ons jou kwamen opzoeken met de bedoeling je wat op te beuren, was dat eerlijk gezegd met knikkende kniëen en ook toen met een gemis aan gepaste woorden. Gelukkig heb jij altijd al de gave gehad om in eerder gênante situaties onmiddellijk het ijs te breken. Die vertrouwde schalkse blik van achter je brillenglazen, dat ondeugend, wat vriendelijk spottend lachje van jou … en hoe je open maar vastberaden sprak over je ziekte als een kwaaie, pijnlijke, maar niet onoverwinnelijke spelbreker, waar je wel komaf mee zou maken. De plannen die je al koesterde voor daarna … .
Het was jij die ons een hart onder de riem stak, niet omgekeerd ! Bedankt daarvoor, het deed deugd. Meer, het was een bijzondere levensles voor ons en een getuigenis van ontzaglijke en bewonderenswaardige moed.
De honderd kilometer van Bornem was echter een makkie vergeleken bij de onrechtvaardige “Long and winding road” die je sinds de nazomer kreeg af te leggen, een weg die zelfs voor jou te veel bochten en obstakels telde … . Niemand kan blijven water naar de zee dragen, je was zo enorm moe, snakkend naar rust ... . Eensklaps heb je die rust dan gevonden, het weze je gegund.
Ons valt het, net als je familie, wel ontzettend zwaar om je los te laten, maar we nemen er vrede mee en we balsemen ons verdriet, de leegte en de hulpeloosheid met de beelden en flarden anekdotes die de laatste dagen en nachten door onze hoofden flitsen.
Het jongetje van 5 dat, putje zomer, gehuld in een veel te grote, dikke wollen trui, dito wintermuts en handschoenen, steeds weer een bal tegen het verandamuurtje trapt om die terugkaatsende bal dan telkens opnieuw tegemoet te duiken. “Keeper-training”, zei je tegen het verbouwereerde nieuwe buurmeisje.
De tengere olijke tiener met zijn onafscheidelijke hippiejas, je “suskewiet”, … te koud in de winter, te warm in de zomer, maar geen haar op je hoofd dat er aan dacht om dat ding voor een degelijke jas in te ruilen … .
De tinteling in je ogen telkens je in geuren en kleuren verhaalde over de “Journey”, de reis dwars door Europa, die je als 16jarige ondernam met de Lukke (je, aanhalingstekens, oudere broer mogen we wel zeggen) en de Gory (je eerste schoolvriend) … . Die reis, die kreeg met de jaren mythischer proporties … .
Hoe we samen, tot tranen bewogen, hartstochtelijk genoten van dat allereerste Belgische Neil Young-concert ... . Ons gezamenlijk idool, onze held …
De drummer van de S&B-band, Charly Watts-gewijs bezadigd achter je drumkit, of op donderdagnacht bij “den Danny” wild de Witte Cité wakker trommelend.
De film- en spelletjesfanaat die wel 10 keer na mekaar “The Longest Day” uitzat, enkel omdat daar op een kwis enkele vragen over zouden gesteld worden.
Weet je nog : “Jean a des longues moustaches”.
De Mugge, van “de mannen van de gemeente”, dagelijks de eenden van de parkvijvers voederend …of bomen en struiken snoeiend langs de straatkant, voor elke voorbijganger een knipoog, een praatje of een grap …
De vader en echtgenoot : een jongen tussen je jongens ..., een boomhut bouwend, met die twee rakkers naar Werchter en Pukkelpop, met de jongste mee naar de muziekacademie, achteraf thuis samen oefenen, jaarlijks met zijn vieren present op de Gordel. De verbouwingen aan jullie huis, waarbij je persé alles zelf wou doen, tergend traag vond Marleen, maar puur vakmanschap.
Ach Rudy, doordat je ons zo dikwijls wist te verrassen, deed lachen of versteld staan, deed nadenken en relativeren, kunnen we nog een immense goudader herinneringen aanboren, warme herinneringen die maken dat jij altijd temidden van ons blijft.
Dus rust maar, maak je geen zorgen, wij houden wel een oogje op Marleen, Sam, Mick en Marceline, dat beloven we je.
Tot ziens,
Je vrienden
1 comment:
Ik heb me de avond voor de dienst afgevraagd of er iemand in staat zou zijn om de betekenis van de mens 'rudy' onder woorden te brengen maar dit was er boenk op. Merci!
Post a Comment