270 minuten overspel, incest, geweld en doodslag op een lachwekkende tekst en in een pseudo-intellectualistische regie, maar met verdomd knappe muziek !
Dat is zowat de best mogelijke beknopte omschrijving die ik kan bovenhalen voor de opvoering, vorige vrijdag in de Gentse Opera, van “Die Walküre”, het tweede luik uit de opera-tetralogie “Der Ring des Nibelungen” van Richard Wagner.
Wagner had een rotkarakter, hield er bedenkelijke politieke ideeën op na, was een notoir racist en zijn zelfgeschreven libretto’s stinken, maar met gedurfde harmonieën en dito orkestraties componeerde hij machtige en diep-emotionele melodieën (inderdaad, klinkt verschrikkelijk cliché en blasé maar dat is nu eenmaal de terminologie die mij is bijgebleven na 4 heerlijke jaren muziekgeschiedenis bij de onvolprezen mijnheer Sienaert)waarbij het merendeel van wat Herman “Scrooge” Schuermans op zijn podia brengt in het niets verzinkt. Ik ben een rock-fan, maar kan er iemand mij één pop- of rocksong opnoemen die het geniale van “De Walkure-rit” nog maar benaderd ?
“De Schuur” zijn festival, traditiegetrouw niet bepaald avontuurlijk wat de aangekondigde acts betreft, kost 165 ballen. De prijs van mijn operaticket bedroeg €15 en de Duvel tijdens de pauze was goedkoper dan Herman zijn kermisbier.
Moet er nog zand zijn ?
No comments:
Post a Comment