Nog een mirakel ?

Sinds een week of twee staan de agenda’s van de gemeenteraadszittingen op de site van Zaventem. Net nu ik, na 3 maanden heen en weer mailen, de agenda voor de vergadering van 5 maart kreeg toegestuurd. Het lijkt wel of ze het erom doen.

Afin, nu ook nog de notulen publiceren en mij hoor je niet meer zagen over die vermaledijde website.

Mirakel ?

Op de hoek van de Pastoor Dupontstraat met het Driesplein bevindt zich een grasperk dat opgefleurd wordt, nou ja, door een kitscherig gietijzeren (of bronzen ?) Christusbeeld.
De legende gaat dat E. H. Herroelen, gewezen (God zij geprezen) pastoor van Nossegem en notoir secteleider, het beeld ooit aantrof in Parijs, er terstond verliefd op werd (zo gaat dat soms met priesters) en het onding absoluut in zijn achtertuin wou. Voor een goed begrip : de schobbejak beschouwde zowat heel Nossegem als zijn achtertuin.
Dus troggelde de eerwaarde de nodige fondsen af van zijn meest seniele bejaarde parochianen (kwatongen beweren dat hij daar bijzonder bekwaam in was, hij zou zich met gelijkaardige praktijken zijn eigen klooster bij mekaar hebben gespaard) en verhuisde die schroothoop naar Nossegem.

Grasperk en bijhorende Jesus zijn nu het eigendom van de parochie (Kerkfabriek). Tenzij die J.C nog altijd tot het persoonlijk bezit van Herroelen hoort ? Afin, dat laatste doet er niet echt toe.

Ook hoeve Nothengem behoort tot het patrimonium van de parochie, het gebouw doet tot de dag van vandaag trouwens dienst als parochiecentrum. En als melkkoe van de Kerkfabriek, want de zaalverhuur voor feestjes allerhande levert een aardige stuiver op.

Nu zou de gemeente hoeve Nothengem overkopen. Misschien is dat inmiddels zelfs al gebeurd, Zaventem is niet bepaald compatibel met begrippen als “transparantie” en “communicatie”. Ter compensatie bouwt VERAC op het fameuze grasperk een appartementsgebouw waarvan de benedenverdieping dienst zal doen als parochiezaal.
D’er hoeft geen tekeningetje bij veronderstel ik ?

Begin deze week was het zover, Jesus Christus zou tegen de vlakte gaan … . Dacht ik tenminste. In het weekend waren mij immers de verkeersborden opgevallen die meldden dat er aan de hoek Dupontstraat - Driesplein niet geparkeerd mocht worden van maandag 12 tot en met woensdag 14 maart 2007.

Ik maandagavond natuurlijk een ommetje gemaakt langs het Driesplein. Om de gevallen Christus te aanschouwen, of wat er eventueel nog van restte.
Mirakel, hij stond er verdorie nog in al zijn glorie !
Op het grasveld waren duidelijk afdrukken van rupsbanden zichtbaar maar voor het overige was alles onaangetast. Zou Herroelen met duivelsbezweringen en hectoliters wijwater de grondwerkers en hun machines verjaagd hebben ? Of is J. C. himself zijn sokkel afgekropen om die “koopmannen” van zijn heiligdom te verdrijven ?


Nog miraculeuzer : Het oorspronkelijke aanplakbiljet “Bekendmaking aanvraag tot stedebouwkundige vergunning”, vermeldend “...de bouw van een appartementsgebouw bestaande uit 2 appartementen en een parochiecentrum op de benedenverdieping ...”, is plots vervangen door een exemplaar waarop enkel nog melding wordt gemaakt van een hoekgebouw zonder meer.

Kan de parochie fluiten naar haar zaaltje of komt er een parochiecentrum maar geen appartementen ? Of blijft Jesus staan en krijgt hij een dak boven zijn hoofd ?
Ik zal hem vanavond eens opzoeken, misschien weet hij meer te vertellen.

Geen zin in een titel

Wel 20 stukjes heb ik de laatste weken gedeletet. Is het de lente, de hormonen, de nakende kaap van 50 of de trieste gebeurtenissen van afgelopen maand ? Jos mag het weten, maar het wil niet lukken.

Niet grappig genoeg, te gek, te banaal, te belerend, gewoon flauw, afgezaagd, slecht geschreven, geen pointe, … . Sinds enkele dagen doe ik zelfs geen moeite meer om nog een tekstje te beginnen.

Neem nu vanmiddag. Ik loop langs de Adolphe Maxlaan, niet meteen Brussels mooiste. In de etalage van een wat groezelige kledingzaak valt mij een herenpak op. Oubollige snit, okergeel met om de 2 centimeter donkerblauwe, verticale strepen … . Ik denk : wie draagt, in godsnaam, zo’n afschuwelijk vod ?
Zowat 30 passen verder komt een aziatisch type, enigszins rood aangeschoten (of verbeeld ik mij dat kleurtje), een sexshow-tent buitengestapt … hij draagt …, jawel, de duivel moge me halen …, datzelfde kostuum ! Ik loop door, zet mijn bril op en kijk nog eens aandachtig achterom : yeps, stof voor mijn blog !

Ik kom terug op kantoor en denk (tiens, ik denk veel de laatste tijd) :
pfft … laat maar vallen … .

Is dit het begin van het einde van het “Blogwezen” ? Waart er een vervaarlijk besmettelijk virus door cyberspace ?
Come and see next episode, … perhaps …

Eigen lof ...

Door toedoen van een collega-blogger heb ik wat geprutst aan een vorige post (Richard). Het vlees is nu eenmaal zwak en het ego soms groot, maar ik mag zijdelings toch ne keer verwijzen naar mijn "Grootste Onderscheiding" in de optie "Muziekgeschiedenis" van de hogere graad "Muziek" bij de "Gemeentelijke Academie voor Muziek, Woord en Dans", niet ?
Beloofd, dat was de eerste en laatste keer dat ik daarmee uitpak en voortaan laat ik oudere postings,wat voor onzin ik er ook in uitbraak,onaangeroerd.

Waaauuw, ik ben een intellectueel !!

YG, die iedere zomer in de wei van zijn Oom Dagobert … euh, sorry… zijn Oom Herman met tractors en vorkhefliften mag spelen en zichzelf zodoende “One of the real rock’n’roll-boys” waant, vond het nodig om iets of wat venijnige commentaar te moeten spuien op mijn vorige post.

Hij doet maar. Deze, cultureel correct intellectuele Vlaming, zonder enige voeling met de jongerencultuur, heeft het veel te druk met de nieuwe Courteaux-vertaling van de verzamelde Shakespeare en het laatste plaatje van die obscure Oestbeekse free-jazzband Gofeukiorself.

Alleen dit : ik heb op vrijdag 16 februari 2007, in de foyer van de Gentse Opera, 2 (twee) euro betaald voor 1 Duvel (punt uit). En ja, het “bier” op RW is die naam niet waardig. En ja, voor de elfendertigste keer de puberaal-debiele (zie het onthutsende “Some kind of monster”) bejaarde poenpakkers van Metallica boeken is inderdaad weinig origineel of avontuurlijk.

Ik twijfel er ook niet aan dat deze zomer vele duizenden jongeren een heerlijk week-end zullen beleven op Werchter … omdat zij niet beter weten en Herman Schuermans (een smurf, natuurlijk) er alles aan doet om dat zo te houden !

Meer woorden maak ik, cultureel-correct intellectueel Vlaming, daar niet vuil aan.

Richard

270 minuten overspel, incest, geweld en doodslag op een lachwekkende tekst en in een pseudo-intellectualistische regie, maar met verdomd knappe muziek !

Dat is zowat de best mogelijke beknopte omschrijving die ik kan bovenhalen voor de opvoering, vorige vrijdag in de Gentse Opera, van “Die Walküre”, het tweede luik uit de opera-tetralogie “Der Ring des Nibelungen” van Richard Wagner.

Wagner had een rotkarakter, hield er bedenkelijke politieke ideeën op na, was een notoir racist en zijn zelfgeschreven libretto’s stinken, maar met gedurfde harmonieën en dito orkestraties componeerde hij machtige en diep-emotionele melodieën (inderdaad, klinkt verschrikkelijk cliché en blasé maar dat is nu eenmaal de terminologie die mij is bijgebleven na 4 heerlijke jaren muziekgeschiedenis bij de onvolprezen mijnheer Sienaert)waarbij het merendeel van wat Herman “Scrooge” Schuermans op zijn podia brengt in het niets verzinkt. Ik ben een rock-fan, maar kan er iemand mij één pop- of rocksong opnoemen die het geniale van “De Walkure-rit” nog maar benaderd ?

“De Schuur” zijn festival, traditiegetrouw niet bepaald avontuurlijk wat de aangekondigde acts betreft, kost 165 ballen. De prijs van mijn operaticket bedroeg €15 en de Duvel tijdens de pauze was goedkoper dan Herman zijn kermisbier.
Moet er nog zand zijn ?

The Guns of Noskoem (vrij naar The Clash)

Recent zat in het VRT-nieuws een item over de inzameling van illegale wapens waarbij de kijker een blik werd gegund op de aanzienlijke buit van het Zaventemse politiecommissariaat. ’t Was even slikken ! Hebben de plaatselijke foorreizigers hun schietbarakken leeggehaald, bevond zich hier een geheim wapendepot van Gladio of lopen d’er in onze Smurfengemeente werkelijk zoveel wapenzotten rond ?


Plaatselijke (would-be) jagers, een vijftal, maken elk jachtseizoen opnieuw het landelijk gebied tussen Zaventem en Nossegem onveilig. Stel je voor : waar je daar ook staat, nooit ben je verder dan 200 meter verwijderd van een frequent gebruikte straat, weg of pad! En hoever reikt zo’n jachtgeweer ?!

Op een koppel hazen, een tros konijnen en één enkele hopeloos verdwaalde fazant na valt daar absoluut geen wild te bespeuren(gezien de aanwezigheid van het ondergegraven stort drink ik trouwens nog liever Socrates’ gifbeker dan één van die beestjes ook maar aan te raken), dus hebben die mannen er niets beters op gevonden dan het plaatselijk vogelbestand neer te knallen en daarbij geen beschermde soort te ontzien (een bloedverwante van mij kan dat getuigen).

Het is ronduit schandalig dat die kerels geen strobreed in de weg wordt gelegd !
Jagen is een smurfensport zeker ?

Allé, misschien hebben die idioten intussen het licht gezien en leverden ook zij hun geweren in.

Rudy G. 24.12.1957 - 5.02.2007

Beste Rudy, Dolf, Mugge,

Momenten als deze worden vaak aangegrepen om grote woorden en stapels clichés boven te halen. Clichés, hoe gemeend ook, zouden je onrecht aandoen en van grote woorden, dat weten we, houd je niet echt. Woorden kunnen trouwens nauwelijks vatten wat wij, je vrienden, je nu zouden willen zeggen.

Enige maanden terug, toen je plots ernstig ziek werd en sommigen van ons jou kwamen opzoeken met de bedoeling je wat op te beuren, was dat eerlijk gezegd met knikkende kniëen en ook toen met een gemis aan gepaste woorden. Gelukkig heb jij altijd al de gave gehad om in eerder gênante situaties onmiddellijk het ijs te breken. Die vertrouwde schalkse blik van achter je brillenglazen, dat ondeugend, wat vriendelijk spottend lachje van jou … en hoe je open maar vastberaden sprak over je ziekte als een kwaaie, pijnlijke, maar niet onoverwinnelijke spelbreker, waar je wel komaf mee zou maken. De plannen die je al koesterde voor daarna … .
Het was jij die ons een hart onder de riem stak, niet omgekeerd ! Bedankt daarvoor, het deed deugd. Meer, het was een bijzondere levensles voor ons en een getuigenis van ontzaglijke en bewonderenswaardige moed.

De honderd kilometer van Bornem was echter een makkie vergeleken bij de onrechtvaardige “Long and winding road” die je sinds de nazomer kreeg af te leggen, een weg die zelfs voor jou te veel bochten en obstakels telde … . Niemand kan blijven water naar de zee dragen, je was zo enorm moe, snakkend naar rust ... . Eensklaps heb je die rust dan gevonden, het weze je gegund.

Ons valt het, net als je familie, wel ontzettend zwaar om je los te laten, maar we nemen er vrede mee en we balsemen ons verdriet, de leegte en de hulpeloosheid met de beelden en flarden anekdotes die de laatste dagen en nachten door onze hoofden flitsen.

Het jongetje van 5 dat, putje zomer, gehuld in een veel te grote, dikke wollen trui, dito wintermuts en handschoenen, steeds weer een bal tegen het verandamuurtje trapt om die terugkaatsende bal dan telkens opnieuw tegemoet te duiken. “Keeper-training”, zei je tegen het verbouwereerde nieuwe buurmeisje.

De tengere olijke tiener met zijn onafscheidelijke hippiejas, je “suskewiet”, … te koud in de winter, te warm in de zomer, maar geen haar op je hoofd dat er aan dacht om dat ding voor een degelijke jas in te ruilen … .

De tinteling in je ogen telkens je in geuren en kleuren verhaalde over de “Journey”, de reis dwars door Europa, die je als 16jarige ondernam met de Lukke (je, aanhalingstekens, oudere broer mogen we wel zeggen) en de Gory (je eerste schoolvriend) … . Die reis, die kreeg met de jaren mythischer proporties … .

Hoe we samen, tot tranen bewogen, hartstochtelijk genoten van dat allereerste Belgische Neil Young-concert ... . Ons gezamenlijk idool, onze held …

De drummer van de S&B-band, Charly Watts-gewijs bezadigd achter je drumkit, of op donderdagnacht bij “den Danny” wild de Witte Cité wakker trommelend.

De film- en spelletjesfanaat die wel 10 keer na mekaar “The Longest Day” uitzat, enkel omdat daar op een kwis enkele vragen over zouden gesteld worden.
Weet je nog : “Jean a des longues moustaches”.

De Mugge, van “de mannen van de gemeente”, dagelijks de eenden van de parkvijvers voederend …of bomen en struiken snoeiend langs de straatkant, voor elke voorbijganger een knipoog, een praatje of een grap …

De vader en echtgenoot : een jongen tussen je jongens ..., een boomhut bouwend, met die twee rakkers naar Werchter en Pukkelpop, met de jongste mee naar de muziekacademie, achteraf thuis samen oefenen, jaarlijks met zijn vieren present op de Gordel. De verbouwingen aan jullie huis, waarbij je persé alles zelf wou doen, tergend traag vond Marleen, maar puur vakmanschap.

Ach Rudy, doordat je ons zo dikwijls wist te verrassen, deed lachen of versteld staan, deed nadenken en relativeren, kunnen we nog een immense goudader herinneringen aanboren, warme herinneringen die maken dat jij altijd temidden van ons blijft.
Dus rust maar, maak je geen zorgen, wij houden wel een oogje op Marleen, Sam, Mick en Marceline, dat beloven we je.

Tot ziens,

Je vrienden

Dienstmededeling

Morgenavond, 3 februari om 20u in de Cultuurhoeve Mariadal, Kouterweg te Zaventem : Carlo Nardozza Quintet (“the finest in Belgian Jazz !”).

Allen daarheen, want J heeft mij bezworen dat ik de echtelijke woonst niet meer inkom indien ik de muzikantengage uit eigen zak moet bijpassen.

"Over de liefhebberij van boeken"

De hypochonder in mij werd gisteren opgeschrikt door een passage uit een boekbespreking in De Morgen (De veilingmeester van Walter van den Broeck).
De recensent had het over bibliomanie en péladanomanie. Ik ben onmiddellijk mijn ongelezen boeken beginnen tellen ! Resultaat : 53 stuks, de meeste aangeschaft in de loop van de laatste 10 tot 12 maanden.
Waren dat allemaal ziekelijke aankopen ? Gekocht uit bezitsdrang, niet om ze te lezen ?

37 stuks zijn fiction (7 “literaire” romans, 21 dichtbundels en 9 thrillers). De overige 16 zijn non-fiction.

Gedichten lees ik enkel bij groot verdriet of slapeloosheid, al die poëzie zal dus hopelijk nog een tijdje onaangeroerd blijven. Maar de aankoop van de poëziereeks van De Morgen, aan € 4,95 per boek, was nu eenmaal een buitenkansje, of niet soms ? Meer, het is een hoogst voordelige verzekeringspolis tegen zielenpijn en insomnie.

Bon, 53 min 21, dan resten er nog 32.
Die 32, zijn dat dan de ultieme bewijsstukken van mijn verderfelijke bibliomanische impulsen ? Oké, 3 zijn werkelijk miskopen van bij de Slegte, maar dat is amper 6 percent.

De thrillers kregen stuk voor stuk 4 of 5 sterren in de gezaghebbende crime-gids van Vrij Nederland. Daaruit kunnen we met een aan de zekerheid grenzende waarschijnlijkheid concluderen dat ze alle 9 een uiterst vernuftig en intelligent plot hebben en bijgevolg garant staan voor een behoorlijk aantal uurtjes topspanning/ontspanning. We praten hier, voor alle duidelijkheid, dus niet over Pieter ‘geeuw’ Aspe, Baantjer of andere Deflo’s.

De romans heb ik niet uit bestsellerlijsten geplukt, maar aangeschaft op aangeven van heel betrouwbare en extra nieuwsgierig makende tips of recensies. Meestal gaat het trouwens om auteurs waarvan ik het vorig werk zeer mocht smaken.
Het stapeltje non-fiction tenslotte is het resultaat van mijn niet aflatende honger naar inzicht in de schoonheid (van muziek, beeldende kunsten en het menselijk denken).

Ik wil die boeken allemaal absoluut lezen, liefst zo snel mogelijk ! Helaas is naast de lectuur nog een leven te leven.

Uiteraard had ik, lang al, mijn verderfelijk consumptiepatroon moeten laten en dienden alle boeken één na één ontleend uit de bibliotheek. De POB Zaventem is trouwens één van de schaarse gemeentelijke instellingen waarover je mij geen morzel kritiek zult horen spuien. Je vindt er zowat alles en de rest kan je eenvoudigweg bestellen. Je krijgt zelfs een seintje als het gewenste boek beschikbaar is. Ik vermoed ook dat, indien je heel diep in de ogen van de bibliothecaresse zou kijken, ze je het bestelde of gereserveerde boek aan bed komt voorlezen.

Maar dan miste ik achteraf het urenlang in verwondering staren naar die gevulde boekenkast als naar een tropisch aquarium, het strelen van de ruggen, het teruggrijpen naar een boek en het nogmaals doornemen van een citaat of hoofdstuk … . Of het argeloos laten ontdekken van mijn verzameling door een toevallige bezoeker en het ongegeneerd blootgeven daardoor van mijn passies en van mezelf (“toon mij je boekenkast en ik zeg je wie je bent”) … .

Allé vooruit, misschien heb ik een héél klein petieterig tikkeltje iets van een bibliomaan, maar alles blijft volkomen onschuldig. Gevaarlijke symptomen als diefstal, bibliophagie, moordzuchtigheid of seksuele handelingen met boeken, zoals beschreven in “Over de liefhebberij van boeken” (Sythoff, 1896) uiten zich voorlopig nog niet.




PS : Ik heb ook nog 7 onaangeroerde (pracht)strips liggen en een verlanglijstje met een 40-tal titels.

Andermans hond

Ik ging niet wandelen met de hond,
de hond ging wandelen met mij.
Kijk, zij hij, kijk zo doe je dat :
je snuffelt wat, je kruipt eens
onder groen, je doet daar wat je
daar moet doen, je kwispelt –
nee dat kun je niet – loopt achterna
wat vleugels heeft, je rolt je op je
ene zij, je andere zij, je ene zij,
je mond staat op de tocht, je zoekt
in woorden naar een geur, bij grenzen
naar vreemd vocht, hoort woest geroep
van groepen mens als blaffen aan,
verstaat alleen je naam
en Lig en Koest en Af.

Bovenstaande tekst van Joke van Leeuwen kreeg de publieksprijs voor het beste gedicht en werd vandaag (gedichtendag) op 50.000 exemplaren als gratis poster verspreid.

Ik vind het niet echt een fantastisch gedicht, maar afgezien dat hij een zij is, zou het over onze hond kunnen gaan.


Gisteren moest ze naar de dierenarts. Elke keer weer gaat dat zo :

Eerst mijn slechtste spullen aan. J gaat stiekem naar buiten en legt een oud deken op de achterbank van de wagen, het portier laat ze alvast open staan.
Ondertussen voer ik, heel theatraal, de rituelen op die ik normaal opvoer wanneer we een toertje gaan maken (bril zoeken, sleutels en portefeuille op zak steken, leiband uit de kast, …).
Ik heb haar weer eens kunnen verschalken, ze laat gedwee de leiband omleggen en volgt me enthousiast de deur uit, ziet het open portier en verstijft … .
Ik sleur ze, geholpen door J, uit alle macht de auto in.
We zitten op de achterbank, ik trek haar op mijn schoot en omklem haar stevig, anders springt zij gegarandeerd naar voren en maakt zij J het sturen onmogelijk.
Ze beeft als een hespenblad, jankt en kwijlt een waterval, onafgebroken, tot we stoppen bij de dierenarts. J opent mijn portier en neemt heel even de leiband over, anders raak ik onmogelijk uitgestapt. Ik neem de leiband onmiddellijk terug en de hond dwingt mij de tegenovergestelde richting van de dierenarts op. Ik zet me schrap en trek haar met enorm veel moeite tot in de wachtkamer. Gelukkig zit daar geen ander dier. Ik transpireer hevig, zij hijgt hevig (honden hebben nauwelijks zweetklieren, zij transpireren via de tong en de voetzolen) maar geeft zich niet gewonnen, ze tracht te ontsnappen door –letterlijk - tegen de muren op te kruipen. Ik houd de leiband noodgedwongen kort en strak, dat doet haar haast zwemmen op de gladde vloertegels.
We zijn snel aan de beurt en zwemmen tegenstrooms de praktijkruimte binnen. De deur gaat op slot, anders breekt mijn “held” gegarandeerd uit. J steekt haar autosleutels in mijn broekzak. De dierendokter, vertrouwd met zijn patiënt, heeft de spuiten al klaar. Ik dwing de hond plat op de vloer in een soort houdgreep en klem haar muil dicht. J houdt zoveel mogelijk poten in bedwang. De twee prikken (de honden-prikpil, jawel en één of ander vaccin) volgen mekaar snel op en bezorgen het dier evenveel schokken die ook ik tot in elke vezel voel. Nu is ze absoluut niet meer te houden. De dokter weet dat en zwaait vlug de deuren open. De hond raast naar buiten richting auto, ik aan de leiband er achteraan. Snel sleutel uit broekzak, portier open en op de achterbank uithijgen, de hond en ik.

Intussen betaalt J en doet de dierenarts rustig zijn papierwerk, zij keuvelen nog wat, wij in de auto hijgen nog wat. Eenmaal J terug achter het stuur start het beven, janken en kwijlen opnieuw, weer onafgebroken, tot thuis aangekomen het portier geopend wordt, ik uit lijfsbehoud de leiband los en de hond het huis in stormt. Snel graaft ze zich in haar kussen in en we horen of zien haar de rest van de dag niet meer.

Grote Smurf in Het Nieuwsblad

Eén klein rondje Smurf-bashen nog. Het over 2 pagina's van Het Nieuwsblad uitgesmeerde vraaggesprek met onze burgervader smeekt er immers om.

Zelden trouwens een interview zo bol weten staan van de zelfingenomenheid, ja zelfs overloze pretentie vanwege de geïnterviewde. Wat moet je anders denken van iemand die zich in zijn openingszin maar meteen op één lijn zet met wereldleiders en topmanagers ? Valse bescheidenheid misschien ?

Grote Smurf geeft er nog meer lappen op. Zo predendeert hij 70% van zijn inwoners bij naam en voornaam te kennen.
Tiens, 't zal dan waarschijnlijk puur toeval zijn dat hij mij meermaals met mijn broers verwart. Laatst, tijdens een officiële plechtigheid, hield hij zelfs een, mij totaal onbekend, toevallig naast mij gezeten delletje voor mijn dochter. Bedankt, 't is proper !

Onze meesterpsycholoog (geurt dat Succes Motivation Institute niet verdacht veel naar LSP en soortelijke oplichterijen ?) stelt ook verheugd vast "dat met elke nieuwe verkiezing de kiezer slimmer wordt en bewuster van zijn of haar keuze". Wel, dan waren op 8 oktober jongstleden een behoorlijk aantal Zaventemse kiezers toch op zijn minst in een lichte staat van acute zinsverbijstering. Want wie kiest er nu "bewust" voor een verlicht despoot en voor een hansworst die te pas en te onpas play-backend zijn broek afsteekt, een venijnige, beroepsdeontologie niet zo nauw nemende pillendraaister die constant naast haar schoenen loopt, een exhibitionistisch taxi-chauffeur, een aldoor dronken sujet dat zelden in wakkere toestand een vergadering uitzit, een uittredend deputé voor wie het uitkiezen van haar dienstvoertuig zowat de grootste intellectuele arbeid was die ze zich afgelopen legislatuur getrooste, enz. ... ? Raar volkje die Zaventemmenaars.

In 2012 mag men, zo lees ik nog tussen stapels onzin en zelfverheerlijking door, onze wereldleider afrekenen op 3 projecten.
Te weten een atletiekpiste, waken over de (economische, ecologische en financiële) toekomst van Zaventem en het vrijwaren van het karakter van de gemeente tegen de tendenzen van verstedelijking.

De verstedelijking een halt toeroepen, da's pas mooi. Maar waarom heeft hij het 3 lijntjes eerder dan over een stadsgenote ?

Wat dat waken betreft, dat hij dat maar niet aan dat ene sujet toevertrouwd.

Een atletiekpiste ! Godbetert, waar haalt hij het ? Eerst gooit hij elk mogelijk voet- en veldwegeltje vol beton of klinkers, drijft hij daardoor alle joggers tot wanhoop en naar de orthopedist en dan gaat hij een atletiekpiste aanleggen ?

Die piste zal er in 2012 vast liggen hoor. Ik ken zelfs al de naam voor het stadion waarin ze zal huizen(zie vorige post).
Geheel in de geest van wat volgens Big Smurf een politiek is die menselijke warmte uitstraalt, zal er tegen die tijd zelfs al menig braderie, Kerst-, avond- of rommelmarkt en Smurfenbal hebben plaatsgevonden. Ja, misschien zelfs een atletiekactiviteit : een 24-urenloop ten voordele van de carnavalsvereniging of de Smurfenvrouwengilde.

Kindertrauma

De intentieverklaring van de nieuwe Zaventemse bestuurscoalitie brengt weinig wereldschokkends. Het tegendeel zou mij pas echt hebben verbaasd. Grote Smurf wil er, rustig uitbollend, gewoon nog enkele jaartjes bijlappen om dusdanig tot een bewindsperiode te komen die ruimschoots moet volstaan opdat men later een straat, plein of plantsoen naar hem zou noemen. Het ego en de achterkleinkinderen moeten ook wat nietwaar.

… doe hem voor mijn part maar een doodlopende steeg.

“Wat ik toch heb met die burgervader van ons ?” vroeg een intimus mij laatst. Waarop ik hem in primeur het relaas gaf van een incident dat we hier nu ook maar even uit de doeken doen.

Op een dag, ergens diep in de jaren ’60 van vorige eeuw, kreeg ik het tijdens de speeltijd op school aan de stok met A V, een kereltje van een andere klas. Tot mijn eigen verbazing gaf ik de jongen een flinke afranseling. Nu kan ik mij met de beste wil absoluut niets meer herinneren waarom ik tot die gewelddadigheid overging, maar het was vast zijn verdiende loon. Ik was toen immers een behoorlijk klein, tenger en fragiel mannetje dat uit lijfsbehoud het motto “liever blode Jan dan dode Jan” hoog in het vaandel droeg. Ik moest dus al heel wat drek over mij gekieperd krijgen vooraleer ik ten aanval trok.

Een dag later sta ik wat te dralen aan de schoolpoort als daar plots een grote donkere slee komt voorgereden. Een reus van een vent stapt uit, rent op mij toe, verkoopt mij daar een dreun van jewelste met die kolenschoppen van hem en snauwt mij toe : “En laat voortaan mijn zoon met rust !” (of iets van dien aard, de tijd sleet de details)
Mijn eerste kennismaking met Grote Smurf !


Mijn pa had mij steeds voorgehouden dat ik nooit bij hem moest komen klagen na een vechtpartij, want dat ik er dan van hem voorzeker nog een extra pak slaag bovenop kreeg.
Bij de Smurfen ging dat klaarblijkelijk anders en dat vind ik nu nog steeds hoogst onrechtvaardig. Ik kan het niet helpen, die muilpeer blijft nazinderen .

Sjakkosjen en cosmetica

Heb mij na 49 jaar laten inpakken door de sirenenzang van de mannencosmetica.
Kocht een product om oogwalletjes te doen vervagen. "Vermoeidheid, stress, feestjes zijn vooral af te lezen rondom de ogen. Wallen vormen zich, je bent vermoeid... doe er iets aan ! L'Oréal Men Expert Hydraterende Oogverzorging vervaagt wallen zichtbaar en ontspant de ogen."
Onnozele sukkel dat ik ben, in al mijn naïviteit meende ik mijn voornaamste familiekenmerk, de sjakkosjen onder mijn ogen - ik kan er mijn sleutels, kleingeld en mp3-speler in kwijt - tot dezelfde orde als "walletjes" te kunnen rekenen.

Anderhalve week al verpruts ik kostbare ochtendtijd om het goedje zorgvuldig op te smeren ("voorzichtig aanbrengen onder de oogleden, langzaam masserend van neus naar slapen laten inwerken") en miste op een haar na al 3 keer de trein.

Resultaat tot heden : niks, noppes, zero ...!

R zegt dat ik voor mijn € 10 beter een zak cement had gekocht. Volgens haar is dichtmetsen de enige oplossing.

Nonkel Bob's radio

Ik ben nooit bijster wild geweest van radio en sinds die debiele reclamespots hun opwachting maken op de VRT-zenders vind ik het zelfs een behoorlijk ergerlijk medium.
Als auditief behang bij een middagdutje zet ik Klara (daar heb je geen of nauwelijks publiciteit) wel eens op maar voor het overige heerst hier in Noskoem meestal de cd-speler.

Sinds kort maak ik echter graag een uitzondering voor "Bob Dylan's Theme Time Radio Hour" van de Amerikaanse satellietradio "XM". Jawel, wekelijks duikt nonkel Bob in zijn hoogstpersoonlijke platencollectie en bakt hij telkens een eclectisch programma rond een welbepaald thema. Kwamen ondermeer al aan bod : "Food", "Tennessee", "Drinking", Guns", "The Devil", "Time", "Wedding", "Divorce", enz ... (hier de volledige lijst).

Stuk voor stuk zij het prachtige songs uit het groot Amerikaans liedjesboek van afgelopen eeuw. Er zitten heel wat vergeten tot onbekende pareltjes tussen en His Highness praat zelf alles met zijn grappig geneuzel aan mekaar. Wanneer doen in hier Vlaanderen Arno, Patrick Riguelle of Barman zoiets ?

XM is betalend maar vanaf dit jaar zenden ook BBC Radio 2 en BBC 6 Music het programma uit. Beter nog : een naarstige fan zette alle voorbije episodes downloadbaar op het internet. De platenbizz-gestapo was er als de kippen bij om de site af te sluiten, maar niet getreurd echter, op deze mirror vind je (voorlopig) nog alle afleveringen.

*************************************************************

PS : Vergeet die polemiek maar, YG heeft het te druk met postzegels kleven.